Speciaal voor mijn vrienden van Forgotten Hits Ltd. schreef ik een verhaal bij het lied Midnight Train to Georgia en las het voor tijdens het jaarlijkse spektakel annex drankgelag.
Ik had geen mensenmassa’s verwacht, toen de trein vanuit New Orleans eindelijk stilstond. Ik weet niet zo goed wat ik wel verwacht had, maar zo’n grote groep als toen ik hier van huis ging – nee. Dat sowieso niet. Misschien had ik gehoopt dat mijn zussen er zouden staan. Of in elk geval ééntje.
Dat ze het hadden begrepen, waarom ik weg was gegaan. Waarom ik weg was gebleven.
Misschien had ik op een berichtje gehoopt. Van haar. Van die vrouw uit de laatste bar waar ik mijn laatste nacht door had gebracht. Glennis was het. Nee, Fanny. Candice. Weet ik het. Wat het ook was: misschien had ik wel gehoopt dat ze me achterna was gekomen. Dat ze één, twee treinen achter me zat.
Maar goed, je weet wat ze zeggen: hoop is uiteindelijk niet heel veel meer dan uitgestelde teleurstelling.
Het is kutweer. Het is al een uur of twee kutweer. Alsof de regen ergens sinds Atlanta met me mee waait. Achter me aan waait.
Het is nacht. Bijna middernacht.
En op internet zag ik een uur geleden dat die lul van een Donny Edmure een Karaokeavond had gepland in de Black Pig. Om te vieren dat hij raak geschoten had bij Mary Dinkhurst. Bij míjn Mary Dinkhurst. Een tweeling. Ook dat nog.
Op facebook had hij trots opgeschreven dat hij goed zaad had. En dat goed zaad best gevierd mag worden. Mary had eronder gereageerd met een emoji van een aubergine en een paar blauwe spetters erbij. Henry Mill had er een emoji van het getal 100 onder gezet. En een armpje met een spierbal.
34 likes. Het zaad van Donny Edmure krijgt 34 likes. En die lieve Mary maar wachten, thuis op de bank. Of nog erger: met een glas cola op een kruk met een rugleuning in de hoek van de bar.
Ik had haar betere kinderen kunnen gegeven. Méér en beter.
Een drieling. Minstens.
Ik kijk op mijn horloge.
Over tien minuten rijden we Gainesville binnen. In de verte zie ik de brandende lichten van de stad groter en groter worden – als je Gainesville met zijn dertigduizend inwoners een stad mag noemen. Maar vooruit, alles is veel voor wie niet veel verwacht.
Al sinds Buford is mijn wijn op.
Ik begin nuchter te worden. Geheel tegen mijn zin overigens.
De laatste keer dat ik op het station in Gainesville was, stonden er bijna honderd mensen op het vliegveld. Bijna honderd! Ik heb ze geteld, vanachter het raampje. Kun je nagaan. De mensen van de Dollar Market, de mensen van het Gainesville City Actors. Mijn ouders. Mijn zussen. De mensen van mijn bowlingteam. En zelfs Mary Dinkhurst. Ze had me een kaartje geschreven.
‘Go get ‘em, big bear,’ had erop gestaan.
Ik had haar gekust en naar haar geknipoogd. Ik had in haar oor gefluisterd dat ze me achterna moest komen. Dat ik de stad zou verkennen, en een plek zou vinden voor ons samen.
Ze had geknikt en geglimlacht. En ze had een kushand gegeven toen onze blikken kruisten op het moment dat de trein in beweging kwam.
Een halfjaar later was ze met Donny fucking Edmure getrouwd. Ze had hem leren kennen via een app, appte ze me op een dag. Het was een beetje een boerenkinkel, zei ze, maar hij hield van haar. En zijn bandenhandel liep goed. Ze hadden geld. Ze hadden werk. Dat was ook al wat. En ik had al weken niks meer van me laten horen. Ze hoopte dat het me goed ging, daar in het verre LA. Ze keek ernaar uit om me op tv te zien.
Tijdens de uitvaart van mijn vader deed ik auditie voor Game of Thrones. Een klein rolletje, maar wél met tekst. Mogelijke doorbraak, vertelde mijn manager. Hij had al veel in me geïnvesteerd, en dit was een mogelijke doorbraak.
Show must go on, of ik dat gezegde kende. Potentieel miljoenenpubliek. En mijn vader was toch al dood, toch? Wat zou hem het kunnen verrekken.
Mijn moeder overleed tijdens de pandemie, dus daar had al niet bij kunnen zijn, zelfs als ik ervoor was gekomen.
Misschien was die uitvaart tegelijk met de opnamedagen van de Wurst Und Beer?! reclames.
Wílde ik me tijdens de uitvaart van mijn moeder in een hotdogpak laten bekogelen met alcoholvrij bier? Nee, natuurlijk niet, maar ga dat mijn huurbaas maar eens vertellen. En mijn manager had hard moeten werken om me hier in deze gig te krijgen. Hoeveel mensen gingen me wel niet zien?
Dit was een potentiële doorbraak.
Aan hem had het niet gelegen.
Ik had niks verwacht, niks gehoopt. Of, nouja, ik had gehoopt dat ik nog dronken zou zijn bij het uitstappen. Mislukt. En god weet dat ik mijn best had gedaan. De trein vanuit LA vertrok om tien uur. Toen we uit Tucson wegreden was ik nog steeds wakker. Bij El Paso ben ik maar gaan drinken – ter hoogte van San Antonio was ik dronken, maar slapen lukte nog steeds niet. Van mijn overstap op New Orleans kan ik me amper nog wat herinneren.
Een appje van mijn manager, dat hij helaas niks meer voor me kan doen. Dat de markt misschien over een halfjaar weer aantrekt, maar dat hij keihard voor me gewerkt heeft. Maar zeker nu, met die schrijversstakingen. Het lukt gewoon niet. Ik heb mijn kop niet mee.
Een goeie kop, appt hij er snel achteraan. Een goeie kop, maar hij zit niet mee.
Mijn potentiële miljoenenpubliek bleef uit:
Anderhalve minuut in beeld bij As the world turns.
Een keer als naamloze cameraman in beeld geweest bij The Morning Show, maar nooit echt in de buurt bij Jennifer Aniston of Steve Carell.
Vier zinnen in een pilot van een serie over het leven van Merle Haggard. Een bijrol in de pilot van de remake van Home Improvement. Een paar tekenfilms ingesproken voor te weinig geld.
Een paar reclames ingesproken voor nog minder geld.
De administratie van mijn manager gedaan.
Een paar weekjes in een tijdschriftenkraam in de buurt van Sunset Boulevard. Brad Pitt die The Guardian bij me kocht en me een dollar extra geeft. Dichter bij de doorbraak ben ik niet gekomen.
Eén keer, net voordat ik op de trein stapte: een nieuwe serie. Prime time, direct na Greys Anatomy. Een barman in een Steakhouse waar de hoofdpersonen soms komen. In de eerste drie afleveringen zat ik. Na de derde kreeg ik een telefoontje van de studio: het personage werkte niet. Het lag niet aan mij, mijn werk was gewoon goed. Maar het personage werkte niet.
Ik zou wel wat anders vinden, dat geloofden ze echt.
Na de derde week een appje van Mary. Ze had me gezien. Ze vond dat ik er slecht uit zag.
Ik stap uit, op het allerlaatste moment. Achter me vertrekt de trein in de richting van Toccoa en verder. Ik blijf achter. Alleen het station en ik.
Half twaalf in de avond. Ik heb meer dan drie dagen in de trein gezeten.
Van de vrouw uit LA heb ik niets meer gehoord. Geen appje, geen mailtje. Niks. Grace, was het. Nee, misschien toch niet. Ik weet het niet meer. Het maakt niet uit. Blijkbaar ben ik niet echt iemand die door mensen achterna gereisd wordt.
En hier, in Gainesville? Mijn zussen zijn blijkbaar nog te boos om me op te pikken. Van de City Actors heb ik nooit meer iets gehoord. Mary ligt thuis op de bank, te wachten tot Donny Edmure thuis komt van zijn Spermon Sermon Celebration.
Misschien had ik in elk geval gehoopt dat die laatste vrouw in LA met me mee ingestapt was. Iemand die me vast had gepakt en had gezegd: ‘Ach, jochie. Wat maakt het uit.’
Die me had gezegd dat ze toch wel van me hield. Die me had gezegd dat ze liever met mij in míjn wereld had geleefd, dan helemaal alleen in die van haar.
Die mee was gereisd naar Gainesville.
Dat we in Atlanta onze beste kleren hadden aangetrokken. Ons hadden opgemaakt en geparfumeerd.
Dat we met alle glamour die we uit ons hadden kunnen persen de trein uit waren gestapt samen.
En rokend, en drinkend de Inked Pig in waren gestapt. Dat Mary er had gezeten, en na een halfuur jaloers en strontchagrijnig naar huis was gegaan.
Hoop is uiteindelijk niet veel meer dan uitgestelde teleurstelling.
Dus ik pak de weekendtas met al mijn spullen erin. En ik zet de wijnflessen die ik vanaf New Orleans heb leeggedronken tegen de muur van het station.
En dan draai ik me om. Ik hoor de muziek: de Inked Pig is hier drie minuten lopen vandaan, en Donny houdt van harde muziek. Als je de muziek niet hard zet, kun je hem net zo goed níet aanzetten.
Harde muziek, harde alles.
Fuck it.
Het is half twaalf.
Nog tijd genoeg om gewoon weer opnieuw dronken te worden in de Inked Pig. Waar ik ga slapen zie ik morgen wel. Waar ik ga werken zie ik volgende week wel.
Hoe ik ga leven zien we- ach, weet ik het.
Drie hoeraatjes, mensen.
Leve het zaad van Donny Fucking Edmure. Hoera. Hoera. Hoera